By ชื่อหนังสือภาษาอังกฤษ : The Royal Pain
ชื่อภาษาไทย : รักจุ๊กจิ๊ก…แอบกิ๊กเจ้าหญิง
เขียน : แมรี แจนิซ เดวิดสัน
แปล : ทูซัม
สำนักพิมพ์ : เพนพ็อกเกต
จำนวนหน้า : 360 หน้า
ISBN : 9749430972
ภาษา : ไทย
ราคาปก : 210 บาท
ความคิดเห็น
เล่มนี้ได้มาจากงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติที่พ่อชอบชวนเราไปงานนี้เสมอเมื่อมีเวลาว่าง ตอนนั้นยังเป็นสาวใสวัยมัธยมต้อยู่ เรื่องส่งเสริมการอ่านให้กับลูกนี่เป็นหนึ่งในสิ่งที่พ่อชอบ คลับคล้ายคลับคลาว่าได้เรื่องนี้มาจากกองหนังสือลดราคา เพราะฉะนั้นราคาจริงคงจะคลาดเคลื่อนจากปกไปบ้าง พอได้เป็นเจ้าของก็ลืมไปเสียสนิท เรากลับมาพบเจอกันอีกทีก็เมื่อผ่านมาอีก 10 กว่าปี ที่เจอเพราะอยากได้อะไรมาอ่านก่อนนอน อ่านเล่มสุดท้ายจบไปก็ไม่มีเวลาหาเล่มใหม่ เลยเดินไปชั้นหนังสือห้องคุณพ่อก็เลยมาเจอเจ้าเล่มนี้นอนเอ้งเม้งอยู่
เห็นปกก็คงไม่ต้องสาธยายว่าเป็นนิยายรักหวานแหววแน่นอน ว่าด้วยเรื่องเจ้าหญิงหน้าสดสวยผมดำขลับตาสีฟ้าประจำตระกูล
บารานอฟแห่งประเทศอลาสกาที่มีโรคประจำตัวคือโรคนอนไม่หลับ ทำอย่างไรมันก็ไม่ยอมหลับสักที หรือหลับไปได้ไม่กี่ชั่วโมงก็ต้องสะดุ้งตื่น ทั้งยังเป็นโรคหวาดระแวงเกินจำเป็น ต้องคอยหมั่นเช็คคนในครอบครัวอยู่เสมอว่ายังมีชีวิตอยู่กันไหม หากมีอะไรไม่เป็นไปตามแผนก็มักจะตื่นตระหนกขึ้นมาทันที เลยโดนส่งไปปฏิบัติพระกรณียกิจที่สถาบันศึกษาสิ่งมีชีวิตทางทะเล ณ นอร์ทดาโกตา ชีวิตของเจ้าหญิงองค์นี้จึงเริ่มขึ้น(แบบแปลกๆ)เมื่อเจอดอกเตอร์หนุ่มผมสีน้ำตาล ผู้หล่อเหลาคนนี้
ปกติเราก็เป็นคนอ่านได้ทุกแนวนะ รักกุ๊กกิ๊กอาจจะอ่านน้อยหน่อยแต่อ่านมาหลายเรื่องก็รู้สึกสนุกดี ไม่ต้องมีพล็อตหนักๆให้ขบคิดมาก แต่เล่มนี้อ่านจบแล้วรู้สึกไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่ ถึงกลับเปิดมาดูหน้าปกว่านี่มัน New York Times bestselling author จริงดิ่? คือบทพูดของตัวละครแต่ละตัวมัน ‘เฝือ’ แบบว่าพูดไปเรื่อย ถ้าเป็นคนก็เรียกได้ว่าเป็นพวกพูดมากแบบน่ารำคาญ ซึ่งผู้แต่งเขียนบทพูดให้แต่ละตัวละครพูดมากแบบสุดๆ หลายครั้งที่ตัวละครเหมือนลับฝีปากกันแบบว่าวันๆไม่ต้องทำอะไร นั่งฝอยกันเฉยๆ บทพูดน่ะยืดเยื้อสุดๆจนเกินบรรยาย นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมต้องเปิดกลับมาดูสรรพคุณบนหน้าปก
การกระทำของตัวละครแต่ละตัวก็ไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย คือเราเองไม่ได้วาดฝันว่าราชวงศ์ทุกพระองค์จะต้องประพฤติตัวให้ถูกต้องและไว้ตนซึ่งเฉกเช่นเทวดา เพราะพวกเขาเองก็คนเดินดินเหมือนเราเนี่ยแหล่ะ มีความต่างกับสามัญชนตรงที่พวกนี้มีตำแหน่งไว้ค้ำคอ แต่เรื่องนี้ตั้งแต่พวกตระกูลบารานอฟจนถึงตัวละครทุกตัวในเรื่องทำอะไรที่มันไม่เหมือนคนทั่วไปจะทำกัน เช่น พระเอกของเรา ดอกเตอร์ริเวอร์สเป็นพวกเกลียดเหล่าคนมีเงิน เจอหน้าเจ้าหญิงครั้งแรกก็ทำตัวเกลียดเจ้าหญิงตั้งแต่แรกเห็น ไม่ต้อนรับเจ้าหญิงเลย หนำซ้ำยังพูดจาไม่เห็นหัวเค้าอีก แบบว่าคนเราปกติถึงไม่ชอบแค่ไหนแต่ด้วยหน้าที่การงานมันต้องมืออาชีพกันหน่อย แค่พาชมสถาบันแค่นี้กลับไร้มารยาทตั้งแต่เจอหน้าครั้งแรก แต่ก็อย่างว่าแหล่ะนิยายรักหวานเจี๊ยบก็ตามสูตรที่พระเอกของเราที่ปากจะเกลียดเจ้าหญิงแค่ไหนก็ตาม แต่ก็อดไม่ได้ที่จะตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็นเพราะความสวยของหล่อนนั่นเอง
แล้วไหนจะพฤติกรรมที่เขาไม่ค่อยชอบพวกเชื้อราชวงศ์เท่าไหร่แต่ต้องมานั่งคุยกับพระราชา กลับไม่ให้เกียรติเขาเลย เช่น ตอนเคาะประตูก็เคาะดังขึ้นๆ ทั้งทีพระราชาตอบรับแล้ว แต่ก็ยังเคาะอยู่ เพียงเพราะแค่รอองค์หญิงสุดที่รักของตนตอบรับ ไหนจะไปว่าพระราชาอีกว่า ‘นั่นมันเรื่องของผม’ ทั้งๆที่พระราชาเองก็พูดจาดีด้วย คือเค้าเป็นประมุขของประเทศนะเฮ้ย ถึงจะไม่ใช่พระราชาก็ตามมันก็ไม่ควรพูดแบบนี้กับพ่อของแฟนหรือเปล่า?
เจ้าหญิงของเราก็ใช่ย่อย เถียงกับคนทุกคนเป็นว่าเล่น ยิ่งกับพระราชาหรือก็คือพ่อของตัวเองนี่ยิ่งเถียงโดยใช้การเปรียบเทียบนู่นนี่นั่น แล้วเปรียบเทียบพ่อตัวเองว่า ‘ไอทึ่ม’ ต่อหน้าพ่อของตัวเอง ไม่ไว้หน้าพ่อตัวเองเลย
เจนนี ตัวละครอีกตัวที่ผู้เขียนบรรยายว่าเป็นผู้ช่วยส่วนตัวองค์หญิงระดับมืออาชีพสุดๆ แต่กลับลอยละล่อง จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวพอเจอหนุ่มหล่อ พูดผิดพูดถูกแถมยังเสนอตัวออกไปกับเค้าฟรีๆ … ไหนจะตกลงปลงใจบ้าบอแต่งงานกับผู้ชายที่ได้เจอกันแค่ 1 วันเพราะชอบอะไรเหมือนๆกัน … เสียเวลาบรรยายตรงความเป็นมืออาชีพ คราวหลังไม่ต้องใส่มาไว้เลยก็ได้
ส่วนพระราชาอัลก็สุดจะบ๊องตื้น ไร้ซึ่งเหตุผลใดๆทั้งสิ้น เหมือนผู้เขียนอยากให้ตัวละครแต่ละตัวออกมาแบบตลกๆ แต่มันดูขัดกับการกระทำที่คนทั่วไปพึงทำ ไหนจะการโวยวาย การคุยกับผู้ชายที่เพิ่งเจอหน้าครั้งแรก การพูดการจาไม่เหมือนกับคนที่จะปกครองดูแลประเทศเลยสักนิด เหมือนตาแก่ขี้โวยวายเสียมากกว่า
ทีล เพื่อนสนิมพระเอก ก็ชอบเล่นลิ้นเล่นคำ (เหมือนตัวละครทุกตัวที่ผู้เขียนปั้นแต่งขึ้นมา) พูดจาเยิ่นเย้อ ต่อปากต่อคำกับคนเขาไปทั่ว เหมือนกับสิ่งที่ตัวเองพูดจะทำให้ดูตลกนะ … แต่ไม่เลย
ด้วยความที่บทพูดเยอะ ผลัดกันต่อปากต่อคำไปมา บางทีทำให้อ่านแล้วงงว่าตอนนี้ใครเป็นคนพูด? คือคนอ่านก็ไล่ทำความเข้าใจของลำดับตัวละครเองอันนี้เข้าใจได้อยู่ แต่รู้สึกเหมือนบางบทผู้เขียนจะเขียนตำแหน่งตัวละครผิดทำให้งงกันไปใหญ่ นอกจากนี้เข้าใจว่าผู้เขียนพยายามทำให้บุคคลในหนังสือทำตัวตามสบายแบบติดดิน แต่มันผิดแปลกเกินไปกว่าที่คนทั่วไปเขาทำกันตามที่ได้กบ่าวไปในย่อหน้าต้นๆ โดยรวมแล้วไม่เหมาะกับการได้ตำแหน่ง New York Times bestselling author!
พล็อตเรื่องไม่มีอะไรเลย จะมีก็แต่ฉากร่วมรักที่มีมาเนืองๆเวลาที่องค์หญิงกับดอกเตอร์อยู่ด้วยกัน เพราะฉะนั้นแล้ว นิยายเรื่องนี้ 18+
ส่วนที่อยากจะชมคือผู้แปลที่ทำมีการเพิ่มเกร็ดความรู้ให้กับคนอ่าน มีการใส่คำแปลและบรรยายเพื่อให้คนอ่านเข้าใจถึงมุกตลกที่เป็นต้นฉบับภาษาอังกฤษในเรื่องได้
***************
หน้าที่พิมพ์ผิด
หน้า 95 “เลิกจ้อแล้วเอาเสื้อโคตมาใส่ซะ” –> “เลิกจ้อแล้วเอาเสื้อโค้ทมาใส่ซะ”
หน้า 183 ถ้าไม่นับเรื่องการตายของพ่อ ก็คือการถูกพระราชาหนิเนี่ยแหล่ะ –> ถ้าไม่นับเรื่องการตายของพ่อ ก็คือการถูกพระราชาตำหนิเนี่ยแหล่ะ
หน้า 281 อเล็กซ์ที่รักของเขา เจ้าสาวของเขา เจ้าหญิง(คราง)ของเขา –> ไม่เข้าใจว่าหมายความว่าอย่างไร? กำลังคิดถึงเจ้าหญิงแล้วครางออกมาอย่างนั้นเหรอ?